Η ιστορία της Ασίας

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτή την εικόνα.]
Ο πρώτος που αναφέρει τα ασιατικά εδάφη είναι ο Ηρόδοτος, τον καιρό της επέκτασης των Ελλήνων προς την Ανατολή (5ος-4ος αι. π.Χ.). Εμπορικές σχέσεις υπήρξαν και στη ρωμαϊκή εποχή, όταν οι κινέζοι έμποροι ταξίδεψαν στη Δύση.

Οι πρώτες γνώσεις για την Ασία αποκτήθηκαν προς τον 9ο αι. από τα ταξίδια των Αράβων εμπόρων και ταξιδευτών, αλλά στην ουσία ο ασιατικός κόσμος παρέμεινε άγνωστος στην Ευρώπη μέχρι την εποχή των ταξιδιών του φραγκισκανού ιεραποστόλου Τζοβάνι ντι Πιαν ντελ Καπρίνε και κυρίως από τους βενετσιάνους Πόλο. Οι αδελφοί Νικολό και Ματέο ξεκίνησαν το 1261 και το πρώτο τους ταξίδι κράτησε επτά χρόνια.

Το 1271, συνοδευόμενοι από το Μάρκο Πόλο, το γιο του Νικολό, ξαναπήγαν στην Άπω Ανατολή και το ταξίδι τους παρατάθηκε για 24 χρόνια. Με το άνοιγμα της θαλάσσιας οδού στην Ινδία, που ακολουθήθηκε από τον περίπλου της Αφρικής από το Βάσκο ντε Γκάμα (1497-1497) και με το ταξίδι του Μαγγελάνου το 1521, η ασιατική ήπειρος έγινε πολύ πιο γνωστή στην Ευρώπη όσον αφορά τη θέση της και την έκτασή της. Μια άλλη ακριβής εξερεύνηση έγινε μόνο το 18ο αι., στο βορρά με τις αποστολές του Μπέρινγκ (1728) και του Τσελιούσκιν (1742) και στο νότο με τις αποστολές Άγγλων και Ολλανδών. Τέλος, το δεύτερο μισό του 19ου αι. οι πολυάριθμες επιστημονικές αποστολές, κυρίως από τη Ρωσία και την Αγγλία, συνεισέφεραν αποφασιστικά στην πλήρη γνώση των εσωτερικών περιοχών.

Οι πρώτες μορφές σταθερών εγκαταστάσεων στην Εγγύς Ανατολή εμφανίστηκαν γύρω στην 4η χιλιετία π.Χ. (Σουμέριοι και Ελαμίτες), ενώ ανάμεσα στην 3η και τη 2η άνθισαν οι μεγάλοι πολιτισμοί των Ακκάδων, Ασσυρίων, Βαβυλωνίων, Φοινίκων και Περσών. Η περιοχή ενώθηκε από τον Κύρο τον 6ο αι. π.Χ. και αργότερα κατακτήθηκε από το Μεγάλο Αλέξανδρο (4ος αι.), από τους ρωμαίους (2ος αι.π.Χ.-4ος μ.Χ.) και από τους Βυζαντινούς. Ο παλαιότερος πολιτισμός της Άπω Ανατολής ήταν το βασίλειο των Σανγκ (2000 π.Χ.), που αντικαταστάθηκε χίλια χρόνια μετά από τη δυναστεία Τσου, κατά τη διάρκεια της οποίας εξαπλώθηκε ο κομφουκιανισμός.

Τον 7ο αι. μ.Χ. εξαπλώθηκε στην αραβική χερσόνησο η νέα ισλαμική θρησκεία, που μεταμόρφωσε όλη τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, γεννώντας ένα νέο πολιτισμό και τα μεγάλα βασίλεια των Ομεϊάδων και των Αββασιδών. Τον 8ο αι. οι ισλαμικοί πληθυσμοί έφτασαν στην Ινδία και επιβλήθηκαν στους προϋπάρχοντες πολιτισμούς, χωρίς να τους καταστρέψουν. Το 13ο αι. σχεδόν όλη η Ασία, από την Κίνα ως την Περσία, ενώθηκε από τον Τζέγκις Χαν και τους διαδόχους του. Από τον 14ο αι. εμφανίστηκαν οι μεγάλες τοπικές αυτοκρατορίες της Κίνας (δυναστεία Μινγκ), των Μογκούλ στην Ινδία, των Οθωμανών στη Μέση Ανατολή (1453, κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης). Το 15ο αι. εμφανίστηκαν στην Ασία οι Πορτογάλοι, οι Ισπανοί και οι Ολλανδοί που ίδρυσαν ένα πυκνό δίκτυο εμπορικών αποικιών στην περιοχή της Ινδονησίας.

Το 18 αι. η αυτοκρατορία των μπαχαρικών έγινε αντικείμενο μιας πιο συστηματικής διείσδυσης από πλευράς της Αγγλίας (που σταμάτησε τον αποικισμό της στην Ινδία το 1858) και από πλευράς της Γαλλίας, που εγκαταστάθηκε στην Ινδοκίνα. Η Κίνα αφέθηκε στην ευρωπαϊκή αποικιακή εκμετάλλευση μετά τον πόλεμο του οπίου (1842-1844), ενώ η Ιαπωνία διατήρησε την ανεξαρτησία της και μεταμορφώθηκε σε βιομηχανική δύναμη δυτικού τύπου (1868-1912). Μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, η διαίρεση της οθωμανικής αυτοκρατορίας ευνόησε σταθεροποίηση της γαλλο-αγγλικής επιρροής στη Μέση Ανατολή, που συνέπεσε με την αναζωπύρωση του εθνικιστικού πνεύματος των ασιατικών χωρών. Με το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η Ινδία απέκτησε την ανεξαρτησία της (1947), η Κίνα άρχισε μια νέα εποχή με τον κομμουνισμό και η διαδικασία της αποαποικιοποίησης άρχισε σε όλη την ήπειρο, μερικές φορές με οξείες συγκρούσεις (Ινδονησία και Ινδοκίνα).

Η σύγκρουση μεταξύ κομμουνισμού και Δύσης προκάλεσε συγκρούσεις στην Κορέα(1950-1953) και το Βιετνάμ (1960-1975), ενώ στη Μέση Ανατολή τη γέννηση του Κράτους του Ισραήλ (1948) ακολούθησε μια σειρά συγκρούσεων με τα γύρω αραβικά κράτη. Η αναγέννηση του ισλαμικού φονταμενταλισμού που πραγματοποιήθηκε μετά την ιρανική επανάσταση το 1979, ήρθε σε αντίθεση με το δυτικό μοντέλο ανάπτυξης της Ιαπωνίας, της Νότιας Κορέας, της Ταϊβάν και της Σιγκαπούρης. Η Κίνα δοκίμασε τη διεθνή κρίση του κομμουνισμού, όπως έδειξαν τα γεγονότα της πλατείας Τιεν-Αν-Μεν (1989), ο τραγικός επίλογος των οποίων κλόνισε τις σχέσεις με τη Δύση, που αποκαταστάθηκαν μόνο πρόσφατα.

φραουλιτσα