The Thief (1952) DVDRip

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]
Γίνεται
να γυριστεί μια ταινία με αγωνία και δράση και παράλληλα χωρίς καθόλου
διάλογο; Γίνεται. Το The Thief είναι μια από τις λίγες αποδείξεις, μια
από τις λίγες ταινίες που παρόλο που ο ήχος είναι σύγχρονος, δεν υπάρχει
δείγμα πρόζας. Ο Allan Fields είναι ένα πυρηνικός επιστήμονας με έδρα
την Ουάσινγκτον. Μαζί με την επιστημονική του δράση λειτουργεί και ως
κατάσκοπος. Φωτογραφίζει απόρρητα έγγραφα της δουλειάς του τα οποία στη
συνέχεια περνούν κυριολεκτικά χέρι με χέρι από ένα δίκτυο ανθρώπων για
να καταλήξουν στην Νέα Υόρκη. Από ένα τυχαίο γεγονός αυτή η ανθρώπινη
αλυσίδα κάποτε σπάει, το μικροφίλμ χάνεται και ο Fields βρίσκεται
έκθετος και εν συνεχεία κυνηγημένος από το FBI. Κρύβεται σ' ένα
ξενοδοχείο περιμένοντας οδηγίες, παίζοντας ένα παιχνίδι γάτας-ποντικού
με τους διώκτες του. Υφίσταται πίεση στο περιβάλλον του αλλά και εντός
του. Από ένα σημείο και μετά έρχονται στην επιφάνεια και ηθικά διλήμματα
στον ήρωα. Ηθικά διλήμματα που οδηγούν στο ρεαλιστικό αλλά και αρκετά
αμερικανόφιλο φινάλε.

Ο Russell Rouse
έχοντας ήδη πρωτοτυπήσει γράφοντας το σενάριο του D.O.A. δυο χρόνια
πριν, καινοτομεί ξανά αφαιρώντας τον διάλογο από το The Thief. Τόλμημα
δύσκολο ωστόσο η ταινία δεν χάνει το ενδιαφέρον της στιγμή. Ίσως κι
επειδή, ασυνείδητα λειτουργώντας σαν άνθρωπος πρώτα και ύστερα σαν
θεατής, περιμένεις εκείνη τη στιγμή που θα ακούσεις μια λέξη, μια φράση,
ακριβώς επειδή έχεις συνηθίσει να ακούς λόγο στις ταινίες και μετά ήχο.
Το The Thief δεν είναι απλώς όμως μια ταινία χωρίς πρόζα. Έχει
γενικότερα έναν δουλεμένο ήχο (εδώ που τα λέμε θα ήταν δύσκολο να
απουσιάζει αυτό το στοιχείο ελλείψει πρόζας) και καλές εξωτερικές λήψεις
με σωστή φωτογραφία. Αξίζει να σημειωθεί ότι η πλειοψηφία των
εξωτερικών πλάνων είναι σε φυσικό χώρο την εποχή που συνηθιζόταν τα
"εξωτερικά" να γυρίζονται με τη μέθοδο του back projection. Επίσης η
ταινία έχει πολλές μικρές λεπτομέρειες που είτε λειτουργούν σαν ηχητικά
γεμίσματα (συμβάλλοντας και στην δημιουργία κλίματος/ψυχολογίας στον
θεατή), είτε προωθούν την ιστορία -αν μιλούσαμε θα spoilάραμε. Μέγιστο
highlight το κυνηγητό στο Empire State Building, τρομερή σκηνή. Στα συν
και ο πρωταγωνιστής Ray Milland που χωρίς να είναι μεγέθους James
Stewart έχει μια αύρα James Stewart, κυρίως στο physique του αλλά και
ερμηνευτικά.


Εν
τέλει, μέσα από το διαφορετικότητα του το φιλμ πετυχαίνει το σκοπό του.
Ιδίως στο δεύτερο μισό που η αγωνία αυξάνεται. Βλέπεται και από έναν
πιο απαιτητικό θεατή που θέλει να δει μια ταινία που αφηγείται μια
ιστορία διαφορετικά. Θα χαλαστούν ίσως κάποιοι με το τέλος το οποίο σε
μια εποχή ψυχροπολεμική σε αφήνει με μια αίσθηση τύπου "τι αγνοί που
είναι οι Αμερικάνοι κατάσκοποι", το τέλος είναι ολίγον τι μονόπλευρο.
Στο φινάλε όμως αν σταθείς και πολύ στο τέλος, μπορεί να χάσεις το κλου
της ταινίας: O Rouse γύρισε 25 χρόνια μετά την πρώτη ομιλούσα ταινία,
μια ταινία χωρίς διάλογο αλλά με τελείως διαφορετικούς όρους!