Ενημέρωση από το https://ellhnofrenia.all-up.com
Τις τελευταίες ημέρες είχαμε πολλά δυσάρεστα με τις εξελίξεις των filehosts.
Αρχικά με το κλείσιμο ενός εκ των μεγαλύτερων file hosting sites του Megaupload,
και στην συνέχεια με τις αποφάσεις των Filesonic που πλέον απενεργοποίησε το file sharing και του Fileserve,
με αποτέλεσμα να μην μπορείς να κατεβάσεις τίποτε άλλο πέρα από τα δικά σου αρχεία.
Για τον λόγο αυτό ζητούμε την κατανόηση και την στήριξή σας.
Παρακαλούμε να κατεβάζετε αρχεία από τα άλλα file hosting sites που υπάρχουν σε κάθε ταινία ή cd,
μέχρι να μπορέσουμε και εμείς σύντομα να βρούμε κάποια λυση στο πρόβλημα που δημιουργήθηκε.
Με εκτίμηση https://ellhnofrenia.all-up.com
Τί; Νέα Υόρκη, 2095. Ο Χόρους (Τομάς Πολάρ), ένας Αιγύπτιος θεός με κεφάλι γερακιού, αποπλανεί τη Τζιλ (Λίντα Χάρντι) μια μεταλλαγμένη γυναίκα, αγνώστου προέλευσης, που διαθέτει «το χάρισμα», χρησιμοποιώντας ως «ξενιστή» το σώμα του Νικοπόλ, ενός πολιτικού κρατούμενου που δραπέτευσε και καταζητείται από τις αρχές...
Πώς; Ένα μέλλον μπαρόκ τόσο εικονογραφικά όσο και σημειολογικά, στο οποίο συνυπάρχουν αρχαίοι Αιγύπτιοι θεοί, μυστηριώδεις εξωγήινες οντότητες και άνθρωποι, μεταλλαγμένοι ή μη, έρμαια των τεράστιων οικονομικών συμφερόντων που, με τη βοήθεια της επιστήμης και των διεφθαρμένων πολιτικών, διαχειρίζονται τις τύχες τους. Ένα μέλλον βυθισμένο στο γκριζοπράσινο φως της ηθικής παρακμής και της συναισθηματικής αποξένωσης…
Το ιδιότυπο, φουτουριστικό σύμπαν του γνωστού κομικογράφου Ενκί Μπιλάλ αναπτύσσεται σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια σ’ αυτήν την τρίτη κινηματογραφική του δουλειά (έχουν προηγηθεί τα φιλμ “Bunker Palace Hotel” και “Tokyo Moon”), οικείο για όσους το γνωρίζουν ήδη από την τριλογία του Νικοπόλ, στην οποία βασίστηκε σεναριακά το “Immortel”, υποβλητικό (αλλά ίσως και ερμητικό) για όσους θελήσουν να το περιηγηθούν για πρώτη φορά. Και οι μεν και οι δε πάντως είναι σίγουρο πως θα διαπιστώσουν τις πολύ μεγάλες δραματουργικές και αφηγηματικές αδυναμίες του εγχειρήματος.
Ο Μπιλάλ συνδυάζει, ομολογουμένως όχι και τόσο ευρηματικά όσο θα περίμενε κανείς, το 3-D animation με την «κανονική» δράση και το αποτέλεσμα παρότι εντυπωσιακό εικαστικά (κάτι ανάμεσα στο “Blade Runner” και το “Final Fantasy”) ελέγχεται από άποψη περιεχομένου. Σκόρπιες αναφορές από το “Metropolis” (στην κάθετη διάρθρωση της κοινωνίας που αναπαριστάται και αρχιτεκτονικά) μέχρι την δήθεν ανθρωποκεντρική φιλοσοφία του “Matrix”, αληθινοί χαρακτήρες που ασφυκτιούν μέσα στο άψυχο, ψηφιακό οικοδόμημα όπου καλούνται να λειτουργήσουν και ψηφιακοί που θυμίζουν καρικατούρες βγαλμένες μέσα από video games, ένα εξαιρετικά περίπλοκο σενάριο που ακυρώνεται από την ίδια την ασάφεια του. Στη μεταφορά από τα καρέ του κόμικ σε αυτά του κινηματογραφικού φιλμ το έργο του Μπιλάλ έχασε το νοηματικό του υπόβαθρο.