«Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω, θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασι, ζωήν χαρισάμενος!»

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτή την εικόνα.]Φτάσαμε αισίως στο τέλος της Μεγάλης Εβδομάδας και ήδη από εχθές τα Μεσάνυχτα αντηχεί στα αυτιά όλων μας, το γέλιο και η χαρά συνοδευόμενα από ένα πάντοτε εγκάρδιο «Χριστός Ανέστη»...

Αυτό είναι το πλέον χαρμόσυνο γεγονός που ψάλλαμε όλοι μας «ΕΝ ΤΩ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΧΘΕΣΙΝΗΣ ΝΥΚΤΟΣ» και θα αποτελεί την έναρξη των προσευχών μας για τις επόμενες 40 ημέρες.

«ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΕΚ ΝΕΚΡΩΝ,

ΘΑΝΑΤΩ, ΘΑΝΑΤΟΝ ΠΑΤΗΣΑΣ

ΚΑΙ ΤΟΙΣ ΕΝ ΤΟΙΣ ΜΝΗΜΑΣΙ,

ΖΩΗΝ ΧΑΡΙΣΑΜΕΝΟΣ!»

Ο άκρως μυστηριακός αυτός Ύμνος παρουσιάζει με τον πλέον περιεκτικό τρόπο τον τελικό στόχο κάθε Ανθρώπινης Ψυχής.

Και ο στόχος αυτός δεν είναι άλλος, από την ΑΝΑΣΤΑΣΗ της!

Είναι βέβαιο, ότι στην προσπάθειά του, να αναλύσει κανείς, αυτούς και μόνο τους ελάχιστους στίχους, θα μπορούσε να γράψει ένα ογκωδέστατο βιβλίο!

Ποιο είναι λοιπόν το ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΕΣ ΜΗΝΥΜΑ που περιέχεται σε αυτόν τον Ύμνο, το μήνυμα που θέλει να μας μεταφέρει η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ;

Αλήθεια, τί σημαίνει το απολύτως μυστηριακό και ακατάλειπτο:

«Θανάτω, θάνατον πατήσας»;

Ας προσπαθήσουμε να αναλύσουμε αυτούς τους εξαιρετικά σημαντικούς στίχους του «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ» που αν και τους έχουμε πει χιλιάδες φορές, ελάχιστα τους έχουμε κατανοήσει...

«ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΕΚ ΝΕΚΡΩΝ»,

Ο Χριστός λοιπόν, ΝΙΚΗΣΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ και ΑΝΑΣΤΗΘΗΚΕ από τον Άδη ή τον Κόσμο των Νεκρών,

«ΘΑΝΑΤΩ, ΘΑΝΑΤΟΝ ΠΑΤΗΣΑΣ»

επειδή κατάφερε ΝΑ ΘΑΝΑΤΩΣΕΙ ή να ΝΕΚΡΩΣΕΙ ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΤΟΥ.

Αυτό σημαίνει ότι ένας Άνθρωπος, για όσο διάστημα είναι ΔΟΥΛΟΣ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ του, για τον Κύριό μας ουσιαστικά θεωρείται ΝΕΚΡΟΣ, αφού οι ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΤΟΥ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΥΠΑΡΚΕΣ, ακριβώς σαν να έχει επέλθει σε αυτές ο ΘΑΝΑΤΟΣ!

Όπως ακριβώς συμβαίνει με την παραβολή της Συκιάς, την Μεγάλη Δευτέρα, που επειδή δεν κατάφερε να παράξει ούτε έναν καρπό, ο Κύριος της ξεραίνει, διότι θεωρείται ουσιαστικά νεκρή!

Αυτός ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΜΑΣ ΖΩΗΣ που βιώνουμε υποχρεωτικά για όσο χρονικό διάστημα παραμένουμε ΔΟΥΛΟΙ του Εαυτού μας, είναι που ΑΝΤΙΣΤΡΕΦΕΙ ο ΧΡΙΣΤΟΣ ή ΚΥΡΙΟΣ μας, ΘΑΝΑΤΩΝΟΝΤΑΣ με την σειρά του αυτόν τον «ΑΚΑΡΠΟ» ΔΟΥΛΟ του οποίου οι Πνευματικές του λειτουργίες είναι ανύπαρκτες, δηλαδή ΝΕΚΡΕΣ, αφού τα ζητήματα τα οποία τον απασχολούν είναι μόνο η πεζή καθημερινότητα και ο ΥΛΙΣΜΟΣ που την χαρακτηρίζει.

Θανατώνει τον Νεκρό Δούλο, σημαίνει ότι ΧΑΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΖΩΗ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ή ΜΥΜΦΙΟ ή Ανώτερο Εαυτό μας!

«ΚΑΙ ΤΟΙΣ ΕΝ ΤΟΙΣ ΜΝΗΜΑΣΙ ΖΩΗΝ ΧΑΡΙΣΑΜΕΝΟΣ»

Θα πρέπει να καταλάβουμε ότι ο Χριστός μπορεί να ΑΝΑΣΤΗΣΕΙ την ΝΕΚΡΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ μας υπόσταση, υπό έναν απαράβατο όρο.

Όταν η Ψυχή μας από «Μωρά Παρθένα» μπορέσει να μετατραπεί σε «Φρόνιμη», δηλαδή όταν καταφέρουμε να αποκτήσουμε αυτήν την πολυπόθητη ΦΡΟΝΗΣΗ που αποτελεί, το κατ' εξοχήν, ανά τους αιώνες, βασικό ζητούμενο της Φιλοσοφίας.

Όμως βασική προϋπόθεση για την εφαρμογή της ΦΡΟΝΗΣΗΣ είναι η απρόσκοπτη λειτουργία της ΜΝΗΜΗΣ μας.

Διότι μόνο στην περίπτωση της τέλειας λειτουργίας της ΜΝΗΜΗΣ μας, θα μπορούσαμε θυμόμαστε τα κατά καιρούς ΛΑΘΗ του παρελθόντος μας, έτσι ώστε να μην συνεχίσουμε να τα επαναλαμβάνουμε.

Ο μόνος τρόπος για να καταφέρουμε να θυμόμαστε τα ΛΑΘΗ μας, έτσι ώστε να λειτουργήσει επιτυχώς η ΜΝΗΜΗ μας και να αποτρέψει μια ενδεχόμενη ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΤΩΝ ΙΔΙΩΝ ΜΟΙΡΑΙΩΝ ΛΑΘΩΝ, είναι η Ψυχή μας να αποκτήσει ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΤΗΤΑ.

Δηλαδή να ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ότι κατά την διάρκεια της ζωής μας, ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΥΜΕ συνεχώς τα ΙΔΙΑ ΛΑΘΗ, εξαιτίας των οποίων δεν μπορούμε να προχωρήσουμε Πνευματικά, έτσι ώστε να παραμένουμε ΔΟΥΛΟΙ του ίδιου μας του Ανώτερου Εαυτού ή του ΚΥΡΙΟΥ μας!